Dit hoofdstuk draagt de naam De Bondgenoten, waarmee de Qoeraisj wordt bedoeld, in confederatie met andere idolate stammen en met de joden. De tegenstanders hadden nu besloten om de moeslims helemaal uit te roeien, en zij belegerden Madinah met een groep van meer dan tienmaal de aanwezige moeslimstrijdkrachten. Omdat deze strijd een zeer prominente plaats inneemt in de vroege geschiedenis van de Islām, verdient hij zeker het belang dat eraan wordt toegekend.

De strijd van de Bondgenoten vond plaats in Sjawwāl van het vierde jaar van de Hidjrah, en de openbaring van dit hoofdstuk behoort dan ook tot dat jaar. De meeste andere onderwerpen die hierin behandeld worden, zoals het huwelijk van de Profeet (s.a.w.) met Zainab en zijn huwelijken in het algemeen, kunnen wat later worden geplaatst, maar niet na het zevende jaar van de Hidjrah. De reden waarom dit hoofdstuk deze plaats inneemt in de rangschikking van de hoofdstukken van de Heilige Qoer-ān, is vrij duidelijk. De laatste groep Makkah-hoofdstukken die hieraan voorafgaat, geeft uitdrukking aan een serie machtige profetieën die de toekomstige grootsheid van de moeslims voorspellen. Hier wordt ons getoond hoe de strijdkrachrten die ingezet werden om de Islām te vernietigen machteloos werden gemaakt, en hoe dit voor de moeslims de weg vrijmaakte om de beloofde grootsheid te bereiken.

De eerste paragraaf gaat over lichamelijke en geestelijke relaties en refereert aan de geestelijke relatie van de Profeet (s.a.w.) met de gelovigen. De krachtige aanval van de Qoeraisj en hun bondgenoten op de moeslims, waarover in de tweede en derde paragraaf gesproken wordt, was in feite een toevlucht tot brute kracht met het doel de Islām uit te schakelen. De bespreking hiervan is eigenlijk bedoeld om een genadeklap toe te brengen aan de valse propaganda die stelt dat de Islām door middel van het zwaard werd verspreid. In feite is het zo dat de Islām verspreid werd ondanks het zwaard. Deze propaganda tegen de Islām die nu wordt voortgezet, steunt op twee pilaren van onjuiste voorstelling van zaken. De eerste heeft betrekking op het zwaard en de tweede op het huiselijk leven van de Profeet (s.a.w.). De propaganda schildert de Profeet (s.a.w.) af als een wellusteling. In feite is het zo dat de Profeet (s.a.w.) zelf tot aan zijn laatste dagen de uiterste eenvoud betrachtte en dat het feit dat hij tot heerser over heel Arabië was verheven hem niet had veranderd. Ook zijn echtgenotes heeft hij nooit toegestaan die hoge standaard van eenvoud los te laten. Het lag binnen zijn bereik om zijn echtgenotes volledig met materieel comfort te omringen, maar in plaats van aan hun aardse verlangen toe te geven wees hij hen erop dat als zij dergelijke voorzieningen verlangden, hij hen niet in zijn huishouden kon handhaven. Dit is het onderwerp van de vierde paragraaf. De vijfde paragraaf gaat over het huwelijk van de Profeet (s.a.w.) met Zainab. En weerlegt de bezwaren die er op dat punt tegen hem zijn ingebracht. De zesde gaat in op de meer algemene bezwaren die tegen zijn huisselijke leven zijn opgeworpen. De zevende vestigt de aandacht van de moeslims op bepaalde gedragsregels voor hun huiselijke relaties. De achtste gaat over mensen die kwaadaardige roddel verspreidden, en de negende sluit het hoofdstuk af met een vermaning aan de gelovigen.

1 O Profeet (s.a.w.), voldoe jouw plicht aan Allāh en wees niet gehoorzaam aan de ongelovigen en de hypocrieten.^a Waarlijk is Allāh immers Wetend, Wijs;

2 En volg wat er aan jou is geopenbaard door jouw Heer. Waarlijk is Allāh Zich immer Bewust van wat jij doet;

3 En vertrouw op Allāh. En het is voldoende wanneer Allāh de leiding heeft (over zaken).

4 Allāh heeft voor geen mens twee harten gemaakt van binnen;^a noch heeft Hij jullie echtgenotes die jullie verlaten door middel van Zihār, gemaakt tot jullie moeders, noch heeft Hij degenen van wie jullie verzekeren (dat het jullie zonen zijn), gemaakt tot jullie zonen. Deze woorden komen uit jullie monden. En Allāh spreekt de waarheid en Hij leidt naar de weg.^b

5 Noem hen bij (de naam van) hun vaderen; dit is billijker bij Allāh; maar wanneer jullie hun vaderen niet kennen, dan zijn zij jullie broeders in het geloof en jullie vrienden. En jullie treft geen blaam aangaande datgene waarin jullie je vergissen, maar (jullie zijn verantwoordelijk voor) hetgeen jullie harten beogen. En Allāh is immer Vergevensgezind, Barmhartig.

6 De Profeet (s.a.w.) staat dichter bij de gelovigen dan zij bij zichzelf, en zijn echtgenotes zijn (als) hun moeders.^a En de bezitters van verwantschap staan in de verordening van Allāh dichter bij elkaar dan (andere) gelovigen, en degenen die (uit hun huizen) vluchtten, behalve dat jullie enig goed doen voor jullie vrienden.^b Dit staat geschreven in het Boek.

1a. Het hoofdstuk werd geopenbaard op een tijdstip dat de machtige en gecombineerde strijdkrachten van de Arabische stammen Madinah van buitenaf bedreigden, en de hypocrieten en de joden hen van binnenuit hielpen om de moeslims te vernietigen. Het was noodzakelijk dat de moeslims, die hier via de Profeet (s.a.w.) worden aangesproken, op zo’n kritiek moment op geen enkele manier zouden toegeven aan hun dodelijke vijanden. Het is ook mogelijk dat de woorden betekenen dat de Heilige Profeet (s.a.w.) niet lastig gevallen mocht worden door zijn critici. Het was immers slechts hun doel om te vitten, en de ene handeling gaf hen evenveel gelegenheid om te vitten als de andere.

4a. Deze passage relateert niet aan wat erop volgt, maar somt op wat er in het voorgaande vers gezegd is. Daarin wordt tegen de Profeet (s.a.w.) gezegd dat hij niet mag toegeven aan de ongelovigen en de hypocrieten, maar dat hij alleen op Allāh moet vertrouwen. Een en hetzelfde hart kan niet tegelijkertijd liefde voor Allāh en liefde voor Zijn vijanden bevatten.

4b. Deze passage maakt een eind aan twee gebruiken uit de dagen van onwetenheid. De eerste hiervan is wat zihār, of moezāhirah genoemd wordt. Het woord is afgeleid van zahr, wat rug betekent, en zihār is gebaseerd op een man die tegen zijn echtgenote zegt jij bent voor mij als de rug van mijn moeder (LL). Zodra deze woorden werden uitgesproken, werd de relatie tussen echtgenoot en echtgenote beëindigd zoals door een echtscheiding. De vrouw had echter niet de vrijheid om het huis van de echtgenoot te verlaten en elders te hertrouwen. Zij bleef in hetzelfde huis, als een verlaten echtgenote. Het andere gebruik bestond eruit dat een aangenomen zoon werd beschouwd als een echte zoon. Deze passage maakt een eind aan beide gebruiken om dezelfde reden; een echtgenote kan geen echte moeder zijn, en een vreemde geen echte zoon.

Het onderwerp zihār wordt uitgebreid besproken in de eerste paragraaf van het 58^e hoofdstuk.

6b. Toen de moeslims voor het eerst naar Madinah kwamen, werd een broederschap ingesteld tussen degenen die gevlucht waren en de helpers. Iemand uit de eerste groep werd een broer van iemand uit de laatste groep. Volgens een oud Arabisch gebruik, hadden de twee die op deze manier met elkaar verbonden waren elk recht op een een deel van de erfenis bij de dood van de ander. De passage maakt een eind aan deze gewoonte. De broederschap wordt hoog gehouden, maar slechts in de veel bredere context van de Islām, en de erfenis is slechts toegankelijk voor echte familieleden. Een moeslim kon zijn broeder echter bijstaan met een gift, of door een testament te maken in zijn voordeel. Dit is de betekenis van de woorden behalve dat jullie enig goed doen voor jullie vrienden.

9 O jullie die geloven, herinner Allāh’s gunst aan jullie, toen er legers tegen jullie optrokken,^a dus stuurden Wij een sterke wind tegen hen^b en legers die jullie niet zagen.^c

10 Toen zij jullie overvielen, van boven jullie en van onder jullie,^a en toen de ogen hun glans verloren en het hart opsteeg naar de keel, en jullie op uiteenlopende wijze begonnen te denken over Allāh.^b

12 En toen de hypocrieten en degenen in wier harten een ziekte school begonnen te zeggen: Allāh en Zijn boodschapper beloofden ons slechts (de overwinning) om ons te misleiden.^a

15 En inderdaad hadden zij daarvóór een verbond gesloten met Allāh (dat) zij (hun) ruggen niet zouden keren. En voor een verbond met Allāh moet verantwoording worden afgelegd.

17 Zeg: Wie is het die jullie kan beschermen tegen Allāh, wanneer Hij kwaad met jullie voorheeft of wanneer Hij van plan is jullie genade te schenken? En buiten Allāh zullen zij voor zichzelf geen beschermer of helper vinden.

18 En inderdaad kent Allāh degenen uit jullie midden die anderen hinderen en degenen die tegen hun broeders zeggen, Kom tot ons. En zij komen maar even naar de strijd,

19 En zijn gierig ten aanzien van jullie. Maar wanneer de angst komt, dan zal jij zien hoe zij naar jou kijken, hun ogen rollend als iemand die in onmacht valt vanwege de dood. Maar als de angst is verdwenen, dan halen zij jou neer met scherpe tongen, begerig naar rijkdom. Zij hebben niet geloofd, dus brengt Allāh hun daden terug tot niets. En dat is eenvoudig voor Allāh.

9a. De gebeurtenissen die in deze paragraaf en een deel van de volgende worden verteld, hebben betrekking op het beleg van Madinah door de gezamenlijke strijdkrachten van de Qoeraisj en hun bondgenoten – namelijk, de Ghatfān, de ‘Asjja‘ , de Moerrah, de Fazārah, de Soelaim en de Bani Sa‘d en Asad. Zij werden verder bijgestaan door de joodse stam van Bani Nadir en de Bani Qoeraizah, waarvan de laatsten een bondgenootschap hadden gesloten met de moeslims. Afhankelijk van verschillende versies, bedroeg hun totale macht tussen de tien- en twintigduizend, terwijl de moeslims slechts met dertien- of veertienduizend waren. De Profeet (s.a.w.) besloot binnen de stad te blijven en er werd een greppel gegraven als beschermende maatregel tegen de stormloop van de machtige strijdkracht. De strijd duurde verschillende dagen voort, waarna de vijand uiteindelijk op een stromachtige avond vluchtte, zonder in staat te zijn geweest enig verlies toe te brengen aan de moeslims.

10a. De Ghatfān maakten een kamp aan de oostkant van de stad, in het hogere gedeelte van de vallei, en de Qoeraisj aan de westkant, aan de lagere kant van de vallei.

10b. De matte ogen en het vastzittend hart in de keel, wijzen op de angst van de moeslims. Dit is natuurlijk logisch wanneer een dergelijk groot leger optrekt tegen slechts een handvol mannen. De uiteenlopende gedachten duiden op de angst van de lafhartigen en de hypocrieten dat Allāh’s belofte niet waar zou blijken te zijn en dat de vijand hen zou vernietigen. Zie wat betreft de gedachten van de gelovigen v. 22.

12a. Dat de profetieën in de Heilige Qoer-ān die betrekking hebben op de uiteindelijke triomf van de Islām en de zegen van de moeslims geen vage uitingen waren, maar duidelijke en nadrukkelijke beweringen, wordt aangetoond met dit verhaal over wat de hypocrieten te zeggen hadden. Er bestond een onmiskenbare belofte dat de moeslims zouden overwinnen, maar de omstandigheden waren overtuigend tegen de vervulling van die belofte en vandaar dat de lafhartigen zeiden dat de belofte slechts werd gedaan om hen te misleiden. Er moet worden opgemerkt dat de lafhartigen, die niet in de uiteindelijke overwinning van de Islām geloofden, hier worden ingedeeld bij de hypocrieten.

13a. Jathrib was de naam waaronder Madinah bekend stond voor de vlucht van de Profeet (s.a.w.) naar die stad. Na de vlucht van de Profeet (s.a.w.) daar naartoe, kreeg zij de naam Madinah al-Nabi ofwel de Stad van de Profeet (s.a.w.) of kort Madinah.

14a. Deze verzen beschrijven de toestand van de hypocrieten die excuses naar voren brachten om niet tegen de tegenstanders van de moeslims te hoeven vechten. Als een vijand de stad van een andere kant was binnengekomen en hen had uitgenodigd de handen ineen te slaan om tegen de moeslims te vechten, zouden ze klaar hebben gestaan om te vechten. De slotwoorden laten zien dat zij zelfs Madinah verlaten zouden hebben om de moeslims aan te vallen, en dus niet bezorgd zouden zijn geweest om de veiligheid van hun huizen.

21 In de Boodschapper van Allāh hebben jullie zeker een uitstekend voorbeeld voor degene die hoopt op Allāh en de Laatste dag, en die Allāh vaak gedenkt.^a

22 En toen de gelovigen de bondgenoten zagen, zeiden zij: Dit is wat Allāh en Zijn Boodschapper ons beloofden, en Allāh en Zijn Boodschapper spraken de waarheid. En het voegde slechts toe aan hun geloof en hun onderwerping.^a

23 Onder de gelovigen zijn mensen die zich houden aan het verbond dat zij sloten met Allāh; dus onder hen is degene die zijn gelofte is nagekomen, en onder hen is degene die nog wacht, en zij zijn niet in het minst veranderd^a –

24 Dat Allāh de waarheidlievenden mag belonen voor hun waarheid en de hypocrieten mag straffen als het Hem behaagt, of Zich (barmhartig) tot hen mag keren. Waarlijk is Allāh immer Vergevensgezind, Barmhartig.^a

25 En Allāh dreef de ongelovigen terug in hun woede – zij kregen geen overwicht. En Allāh was voor de gelovigen voldoende in de strijd. En Allāh is immer Sterk, Machtig.

27 En Hij maakte jullie tot erfgenamen van hun land en hun woningen en hun bezittingen, en (van) een land dat jullie nog niet hebben betreden. En Allāh is immer de Bezitter van macht over elle dingen.^a

Het moment waarvan wordt aangegeven dat de Profeet (s.a.w.) een voorbeeld vormde voor de gelovigen, was een aangelegenheid waarbij hij grote vasthoudendheid toonde in een zeer gevaarlijke situatie. Hij vertrouwde op Allāh’s hulp en bleef standvastig onder de zwaarst mogelijke beproevingen. Aan de gelovigen wordt verteld dat zij de moed niet moeten laten zakken, maar dat zij het voorbeeld van de Heilige Profeet (s.a.w.) moeten volgen.

22a. Er wordt hier verwezen naar de Goddelijke belofte dat er een tijd zal komen dat de gecombineerde strijdkrachten van Arabië op de vlucht zullen worden gejaagd. Deze belofte werd lang daarvoor gedaan, in een tijd waarin de Heilige Profeet (s.a.w.) en zijn weinige volgelingen zwaar vervolgd werden in Makkah. De woorden van één profetie luiden zo: "Wat een leger van de bondgenoten wordt hier op de vlucht gejaagd" (38:11); "Spoedig zullen de legers verpletterd worden, en zij zullen hun ruggen toekeren" (54:45), zegt een andere. Dus toen de geallieerde srijdkrachten Madinah aanvielen, waren de woorden van de profetie in het hart van iedere ware moeslim geborgen. Zij verheugden zich, want zij waren er zeker van dat de geallieerde strijdkrachten van de vijand op de vlucht gejaagd zouden worden. Alleen de hypocrieten hadden hun twijfels, zoals de laatste paragraaf laat zien. De strijd had in feite geϊnspireerd tot een nog groter vertrouwen in de uiteindelijke overwinning van de Islām. Niet alleen omdat er eerdere profetieën werden vervuld, maar vooral omdat de Profeet (s.a.w.) ook hier een profetische uitspraak deed. Toen de Heilige Profeet (s.a.w.) een grote steen kapot sloeg met een hamer (een steen die een obstakel bleek te zijn bij het graven van de greppel), volgde er een lichtflits en kondigde hij aan dat de lichtflits aan hem de paleizen van de Chosroes en de Caesars had onthuld, en dat hem verteld was dat zijn volgelingen zouden triomferen over beide rijken (AH. IV, p. 303).

24a. Zoals ook in v. 17, wordt hier duidelijk gesteld dat niet alle hypocrieten gestraft zouden worden, maar dat Allāh Zich barmhartig zou tonen tegenover hen en alleen diegenen zou straffen die het verdienden gestraft te worden. Zo gebeurde het dat de meesten van hen achteraf oprechte bekeerlingen tot de Islām werden.

26a. De Bani Qoeraizah hadden een verbond gesloten met de Heilige Profeet (s.a.w.), en toen de vijand Madinah belegerde waren zij verplicht deze aanval af te weren; zie 2:84a. In plaats daarvan schaarden zij zich aan de kant van het omsingelende leger. Muir geeft toe dat "het afgesproken was dat de Qoeraizah de Qoeraisj zouden helpen". Hoewel hij betwijfelt of zij "meededen aan actieve vijandigheden", bestaat er zeer overtuigend bewijs dat zij een overeenkomst hadden gesloten met de Qoeraisj om de moeslims van binnenuit aan te vallen. Toen de belegeraars op de vlucht sloegen en de Qoeraizah naar hun fort terugkeerden, belegerde de Heilige Profeet (s.a.w.) daarom hun fort. Het ongestraf laten van zo’n interne vijand zou immers een bron van altijd aanwezig gevaar zijn voor de veiligheid van de moeslimgemeenschap. Na vijfentwintig dagen belegerd te zijn geweest, gaven zij uitdrukking aan hun bereidheid zich over te geven, op voorwaarde dat zij zich zouden onderwerpen aan het vonnis dat werd afgekondigd door Sa‘d ibn Moe ‘ādh. Als zij de Profeet (s.a.w.) vertrouwd hadden, zou hij hen waarschijnlijk dezelfde straf gegeven hebben als die hij aan de Qainoeqā’ gaf, namelijk emigratie, Sa‘d echter, was geërgerd over hun verraad en zijn oordeel was dat de strijdende mannen ter dood gebracht moesten worden en dat de anderen gevangen genomen moesten worden (B. 56:168). Dit was in overeenstemming met de joodse wet: "Maar als zij geen vrede met u sluit, doch de strijd met u aanbindt, dan zult gij ze belegeren. En de Here, uw God, zal ze in uw macht geven en gij zult al haar mannelijke inwoners slaan met de scherte des zwaards. Alleen de vrouwen, de kinderen, het vee en alles wat zich in de stad bevindt, de gehele buit, moogt gij voor u zelf roven" (Deut. 20: 12–14). Driehonderd mannen stierven onder deze veroordeling, en hun land viel in de handen van de moeslims.

29 En wanneer jullie velangen naar Allāh en Zijn Boodschapper en naar het verblijf in het Hiernamaals, dan heeft Allāh voor de weldoeners onder jullie zeker een geweldige beloning bereid.

30 O echtgenotes van de Profeet (s.a.w.), voor wie van jullie schuldig is aan openlijk onbetamelijk gedrag, zal de straf verdubbeld worden. En dit is eenvoudig voor de Allāh.^a

31 En aan wie van jullie gehoorzaam is aan Allāh en Zijn Boodschapper en goeddoet, zullen Wij een dubbele beloning geven, en voor haar hebben Wij een eerzaam onderhoud bereid.^a

33 En blijf in jullie huizen en toon (jullie schoonheid) niet zoals het tonen in vroegere tijden van onwetendheid; en onderhoud het gebed, en betaal de armenbelasting, en gehoorzaam Allāh en Zijn Boodschapper. Allāh’s wenst alleen onreinheid bij jullie weg te nemen, o mensen in het huishouden, en jullie te zuiveren met een (grondige) zuivering.^a

34 En onthoud wat er in jullie huizen wordt voorgedragen van de boodschap van Allāh en de Waarheid. Waarlijk is Allāh immer de Kenner van subtiliteiten, Zich Bewust.^a

28a. De introductie van het onderwerp van de eenvoud van de Profeet (s.a.w.) in zijn huiselijk leven is hier zeer van toepassing. De moeslims werden nu steeds machtiger en rijker. De zegen bij Badr, de inbeslagname van de stukken land en het bezit van de Qoeraizah, hadden hun rijkdom doen toenemen. Het was onder deze omstandigheden logisch dat de echtgenotes van de Profeet (s.a.w.) zouden verlangen naar betere levensomstandigheden dan zij tot dan toe hadden genoten. Maar juist op dit moment zien we een openbaring die hen oplegt in de uiterste eenvoud te leven. Deze beperkingen konden niet afkomstig zijn van een bedrieger, en zelfs niet van een man van de wereld wiens macht en vermogen iedere dag toenamen. Als de Profeet (s.a.w.) zijn echtgenotes had toegestaan te delen in de algemene voorspoed van de gemeenschap, zou er niet het minste bezwaar kunnen zijn geweest. Maar hij ontving een openbaring die hem en zijn meest naaste familieleden onthield van de materiële voordelen die anderen makkelijk konden verwerven. De heerlijkheden van deze wereld waren verkrijgbaar en niet verboden voor enige moeslim, maar dergelijke vergankelijke ijdelheden konden niet worden toegestaan in het huishouden van Allāh’s Profeet (s.a.w.). Aangezien hij over de middelen beschikte, zou het zijn echtgenotes zijn toegestaan te vertrekken met ruime en voldoende giften, wanneer zij dat wensten. Deze passage werpt ook licht op het doel van de huwelijken van de Profeet (s.a.w.). Was het zo geweest dat zijn doel uit seksueel vermaak bestond, dan zou hij immers niet bereid zijn geweest om het gemak en het comfort dat gepaard gaat met zuiver vleselijke lusten, op te geven voor het behoud van de Spartaanse eenvoud die hij zijn houshouden had opgelegd.

30a. Het woord fāhisjah betekent ieder kwaad dat de normale grenzen te buiten gaat, alles dat niet overeenkomt met de waarheid of met de regels of maatstaven, of al het onbetamelijke (LL). Zoals al in 4:19c wordt aangetoond, omvat het woord het haten en verlaten van de echtgenoot, de echtgenoot en zijn familie schade berokkenen. Het betekent niet noodzakelijkwijs overspel of wellustigheid. Vandaar dat veel commentatoren het woord fāhisjah hier uitleggen in haar breedste betekenis, namelijk als alles wat de Profeet (s.a.w.) aanstoot kan geven.

33a. Voor de wijze van zuivering, wordt in het voorgaande vers een voorstel gedaan: de uiterste eenvoud betrachten in het leven, iedere onzedelijkheid vermijden en schoonheid niet tonen aan anderen. De onreinheid die Allāh zo weg zal nemen is de onreinheid van het verlangen naar wereldse rijkdom. Aangezien de Profeet (s.a.w.) een voorbeeld moest zijn voor de gelovigen, moest zijn huishouden een voorbeeld zijn van eenvoud en zuiverheid voor de moeslimvrouwen; vandaar dat zij moeders van de gelovigen worden genoemd; zie 6a.

Er moet worden opgemerkt dat de echtgenotes van de Profeet (s.a.w.) hier aaangesproken worden met ahl al-bait, of de mensen in het huishouden, wat ze primair zijn, terwijl zijn kinderen en kleinkinderen ook daarin opgenomen kunnen zijn. Bij twee andere gelegenheden in de Heilige Qoer-ān, wordt de zinsnede ahl al-bait gebruikt om te verwijzen naar een echtegenote, zoals in het geval van de echtgenote van Abraham (11:73) en Amrams echtgenote oftewel de moeder van Mozes (28:12). Ook dit gebruik laat zien dat het de echtgenote is, de meesteres van het huis, waarnaar wordt verwezen met de zinsnede ahl al-bait. Volgens dit vers konden de kinderen van de Profeet (s.a.w.) slechts een vorm van godvruchtigheid eisen waarin zijn echtgenotes ook deelden.

Het is een feit dat de echtgenotes van de Profeet (s.a.w.) niet alleen uiterste eenvoud betrachtten tijdens zijn leven, maar ook nog na zijn dood. Toen de moeslims een zeer welvarende natie werden en er grote bezoldigingen werden betaald aan de echtgenoes van de Profeet (s.a.w.), stonden zij niet toe dat de rijkdom zich opstapelde in hun huizen, maar verspreidden zij het onder de mensen die het verdienden. Speciaal van ‘Ā‘isjah wordt verhaald dat zij zo gul was in het weggeven van wat haar toekwam, dat zij zelf soms niet over de middelen beschikte voor de avondmaaltijd.

34a. De echtgenotes van de Profeet (s.a.w.) dienden niet alleen als voorbeelden van deugd voor de gelovigen, mannen zowel als vrouwen. Er werd ook van hen verlangd dat zij de gelovigen de leer van het geloof onderwezen, van hetgeen in hun huizen werd voorgedragen van de boodschap van Allāh en van Wijsheid. Vandaar dat hen gezegd wordt dat zij niet alleen de geboden van de Heilige Qoer-ān moeten onthouden – de boodschap van Allāh – maar ook de Wijsheid die de Profeet (s.a.w.) onderwees door zijn handelwijze en zijn woorden, d.w.z. de Soennah.

35 Voor de mannen die zich onderwerpen en de vrouwen die zich onderwerpen, en de gelovige mannen en de gelovige vrouwen, en de gehoorzame mannen en de gehoorzame vrouwen, en de waarheidlievende mannen en de waarheidlievende vrouwen, en de geduldige mannen en de geduldige vrouwen, en de nederige mannen en de nederige vrouwen, en de liefdadige mannen en de liefdadige vrouwen, en de vastende mannen en de vastende vrouwen, en de mannen die hun kuisheid bewaren en de vrouwen die bewaren, en de mannen die Allāh regelmatig gedenken en de vrouwen die gedenken – waarlijk heeft Allāh voor hen vergeving bereid en een geweldige beloning.^a

36 En het past een gelovig man of een gelovige vrouw niet, wanneer Allāh en Zijn Boodschapper over een zaak hebben beslist, om in hun zaak een keuze uit te oefenen. En wie ongehoorzaam is aan Allāh en Zijn Boodschapper, dwaalt zeker af naar duidelijke dwaling.^a

37 En toen jij tegen degene die door Allāh was begunstigd en die jij had begunstigd zei: Houd jouw echtgenote voor jezelf en voldoe jouw plicht aan Allāh; en in jouw hart verborg jij wat Allāh aan het licht zou brengen, en jij vreesde mensen terwijl Allāh er meer recht op heeft dat jij Hem vreest. Dus toen Zaid haar huwelijkse band verbrak, gaven Wij haar aan jou tot echtgenote, zodat er voor de gelovigen geen moeilijkheid zou zijn aangaande de echtgenotes van hun aangenomen zonen, wanneer deze hun huwelijkse band hebben verbroken. En Allāh’s bevel wordt altijd uitgevoerd.^a

38 Voor de Profeet (s.a.w.) schuilt er geen kwaad in wat Allāh voor hem heeft verordend. Zo heeft Allāh dat ook gedaan met degenen die zijn voorgegaan. En het bevel van Allāh is een verordening die onbetwistbaar is gemaakt –

39 Degenen die de boodschap van Allāh overbrengen en Hem vrezen, en die niemand vrezen behalve Allāh. En Allāh is Genoegzaam om de rekening op te maken.

40 Moehammad (s.a.w.) is niet de vader van één van jullie mannen, maar hij is de Boodschapper van Allāh en het Zegel van de profeten. En

Allāh is immer de Weter van alle dingen.^a

35a. Dit vers herhaalt tienmaal dat vrouwen alle goede eigenschappen kunnen bereiken die ook mannen kunnen bereiken. Het maakt op overtuigende wijze duidelijk dat volgens de Qoer-ān vrouwen op hetzelfde geestelijk niveau staan als mannen.

37a. Dit vers bestaat uit twee afzonderlijke en aparte delen. Het eerste beschrijft de echtscheiding van Zaid en Zainab, en het tweede, dat begint met dus toen Zaid enz., gaat over het huwelijk van de Heilige Profeet (s.a.w.) met Zainab. Het is daarom noodzakelijk een volledige uitleg te geven van de gebeurtenissen in verband met dit huwelijk. Zaid behoorde tot de stam van Kalb, en werd tijdens zijn jeugd gevangen genomen en in Makkah verkocht als slaaf. Daar werd hij gekocht door de broer van Chadidjah, die hem doorgaf aan zijn zuster. Zij, op haar beurt, gaf hem aan de Heilige Profeet (s.a.w.) die hem, zoals zijn gewoonte was, vrijliet. Maar Zaid was zo gehecht aan de Heilige Profeet (s.a.w.), dat toen de Profeet (s.a.w.) hem de keuze gaf met zijn vader terug te keren naar huis of bij hem te blijven, Zaid voor het laatste koos. Vanwege zijn grote genegenheid werd Zaid de zoon van Moehammad (s.a.w.) genoemd, en hij was een van de vroege bekeerlingen tot de Islām. Aan deze gebeurtenissen refereren de openingswoorden, wanneer zij Zaid beschrijven als iemand die zowel van Allāh als van de Profeet (s.a.w.) een gunst had ontvangen.

Zainab was de dochter van een tante van de Profeet (s.a.w.) zelf, Oemaimah, dochter van ‘Abd al-Moettalib. Zij was een van de vroege bekeerlingen tot de Islām, en de Heilige Profeet (s.a.w.) stelde aan haar broer voor dat zij zou trouwen met Zaid. Zowel broer als zus waren gekant tegen deze verbintenis, en gaven slechts toe onder druk van de Heilige Profeet (s.a.w.), waarvoor verwezen wordt naar de vorige voetnoot. Er wordt gezegd dat zij beiden verlangden dat de Heilige Profeet (s.a.w.) zelf met Zainab zou trouwen. In feite was het zo dat, toen er een huwelijk werd voorgestreld aan Zainab, zij hier in toestemde in de veronderstelling dat de Profeet (s.a.w.) haar voor zichzelf wilde (Rz), maar de Profeet (s.a.w.) stond erop dat zij Zaid zou aanvaarden (IJ).

Het huwelijk was echter geen gelikkig huwelijk. Zainab was slechts gehumeurd, en ze had Zaid nooit gemogen vanwege het stigma van slavernij dat kleefde aan zijn naam. Er ontstonden verschillen van mening en Zaid gaf aan de Profeet (s.a.w.) te kunnen dat hij van Zainab wilde scheiden. Het nieuws deed de Profeet (s.a.w.) verdriet, want hij had gestaan op het huwelijk en daarom adviseerde hij Zaid om niet van haar te scheiden. Hij vreesde dat mensen er bezwaar tegen zouden hebben dat een huwelijk dat door de Profeet (s.a.w.) was geregeld niet zou slagen. Volgens één interpretatie verwijzen de woorden en jij vreesde mensen terwijl Allāh er meer recht op heeft dat jij Hem vreest naar deze situatie. Volgens deze interpretatie verwijzen de woorden en in jouw hart verborg jij wat Allāh aan het licht zou brengen naar de zelfde aangelegenheid. De Profeet (s.a.w.) vond het namelijk niet prettig dat de meningsverschillen tussen Zainab en Zaid algemeen bekend zouden raken. Het bevel van de Profeet (s.a.w.) aan Zaid om niet van zijn echtgenote te scheiden, is in onmiskenbare bewoordingen opgenomen in de Heilige Qoer-ān. Het was echter allemaal voor niets, want Zaid scheidde uiteindelijk toch van Zainab. Volgens een andere interpretatie zijn de woorden en in jouw hart verborg jij tot aan dat jij Hem vreest echter een voortzetting van het advies dat de Profeet (s.a.w.) aan Zaid gaf om niet van Zainab te scheiden (Rz). Deze interpretatie past beter bij de context dan de eerste interpretatie, want zoals ons verderop in v. 39 wordt verteld, vreesden de profeten niemand anders dan Allāh.

Nadat Zainab gescheiden was, trouwde de Heilige Profeet (s.a.w.) met haar. Dit was de wens van haarzelf en van haar familieleden vóór haar huwelijk met Zaid en de Profeet (s.a.w.) was, nu dat het door hem geregelde huwelijk onsuccesvol bleek te zijn, moreel verplicht hun wensen te aanvaarden. Bovendien had de Qoer-ān zich uitgesproken tegen de gewoonte een aangenomen zoon te beschouwen als een echte zoon, en nu was er een gelegenheid waarbij de Heilige Profeet (s.a.w.) door zelf een voorbeeld te stellen deze gewoonte verder de kop kon indrukken. Deze reden wordt gegeven in het tweede deel van het vers: Wij gaven haar aan jou tot echtgenote, zodat er voor de gelovigen geen moeilijkheid zou zijn aangaande de echtgenotes van hun aangenomen zonen. De Qoer-ān geeft geen andere reden voor het huwelijk.

Dit eenvoudige verhaal is tot basis gemaakt voor een laaghartige aanval op de Heilige Profeet (s.a.w.). Er wordt beweerd dat de Profeet (s.a.w.), na Zainab toevallig door een halfopen deur gezien te hebben, gefascineerd was door haar schoonheid. Toen zou Zaid, nadat hij dit te weten was gekomen, van haar gescheiden zijn en zou zij dan de echtgenote van de Profeet (s.a.w.) zijn geworden. Dat Muir en Arnold, om niet te spreken van meer bevooroordeelde schrijvers, dit verhaal aanvaarden, laat slechts zien hoezeer religieuze vooroordelen kunnen doordringen in zogenaamde "krietiek". Er wordt toegegeven dat Zainab de dochter was van een tante van de Profeet (s.a.w.) zelf. Er wordt toegegeven dat zij een van de vroege bekeerlingen tot de Islām was die naar Madinah vluchten. Er wordt toegegeven dat de Profeet (s.a.w.) zelf het huwelijk tussen Zaid en Zainab had geregeld. Tot slot wordt er toegegeven dat Zainab, en ook haar broer, vóór zij met Zaid trouwde wensten dat de Heilige Profeet (s.a.w.) met haar in het huwelijk zou treden. Wat weerhield de Profeet (s.a.w.) er dan van met haar te trouwen toen zij nog een maagd was? Had hij haar niet eerder gezien? Hij was zo nauw aan haar verwant, dat een dergelijke veronderstelling op het eerste gezicht al belachelijk lijkt. Verder is het zo, dat vóór Zainabs huwelijk met de Profeet (s.a.w.) er geen afzondering van vrouwen was, en Muir zelf getuigt van de waarheid hiervan. Wat belette de Profeet (s.a.w.) om met haar te trouwen? Niet alleen had hij haar gezien toen zij een maagd was, maar ook kende hij haar vrij goed vanwege hun nauwe verwantschap en haar vroege geloof in de Islām. Bovendien verlangde zowel zij als haar familie dat de Profeet (s.a.w.) haar tot vrouw zou nemen. Het verhaal is zo belachelijk dat ieder normaal denkend mens het zonder aarzelen zou verwerpen.

40a. Het woord Chatām betekent een afsluiting of het laatste deel of gedeelte van iets, waarbij dat laatste de primaire betekenis is van het woord Chātim. Verder kan worden opgemerkt dat Chātam al-qaum altijd de laatste van het volk betekent – āchiroe-hoem (T, LL). Hoewel de Profeet (s.as.w.) gezien wordt als de laatste van de profeten en de geschiedenis aantoont dat er na hem geen profeet meer in de wereld is geweest, gebruikt de Heilige Qoer-ān het woord Chātam en niet Chātim. Er schuilt namelijk een diepere betekenis in de zinsnede zegel van de profeten, dan slechts het feit dat hij de laatste was. In feite duidt het op eindigheid in combinatie met de volmaaktheid van het profeetschap, tezamen met het voortduren van bepaalde zegeningen van het profeetschap onder zijn volgelingen. Hij is het Zegel van de profeten, omdat met hem het doel van het profeetschap, de manifestatie van de Goddelijke wil in wetten die de mensheid van leiding zouden moeten voorzien, eindelijk was voltooid met de openbaring van een volmaakte wetgeving in de Heilige Qoer-ān. Hij is ook het Zegel van de profeten omdat bepaalde gunsten die verleend werden aan profeten voor altijd zouden voortleven onder zijn volgelingen. Het was slechts de functie van de profeet om mensen van leiding te voorzien, ofwel door hen een wet te geven ofwel door de onvolkomenheden van een eerder bestaande wet te verwijderen. Ook gaf hij bepaalde nieuwe aanwijzingen, om aan de vereisten van de tijd tegemoet te komen. De omstandigheden van de vroegere menselijke samenleving stonden immers de openbaring van een volmaakte wet die aan de vereisten van verschillende generaties of verschillende plaatsen zou voldoen, niet toe. Maar de Heilige Profeet (s.a.w.) vaardigde een volmaakte wet uit, die tegemoet kwam aan alle tijden en alle landen. Omdat deze wet tegen alle vormen van verbastering werd beschermd, was de functie van de profeet niet langer noodzakelijk. Maar dit betekent niet dat de Goddelijke zegeningen die aan Zijn verkozen dienaren werden verleend, ontzegd zouden worden aan de uitverkorenen onder de moeslims. De mensen hadden geen nieuwe wet nodig omdat zij een volmaakte wet bezaten, maar zij hadden nog steeds behoefte aan Goddelijke gunsten. De hoogste van deze gunsten is Goddelijke inspiratie, en het wordt door de Islām erkend dat het Goddelijke Wezen nu via Zijn uitverkorenen spreekt zoals Hij dat ook in het verleden deed, maar dergelijke mensen zijn geen profeten in de ware zin van het woord. Volgens een zeer betrouwbare hadies zei de Profeet (s.a.w.) "er zullen in mijn gemeenschap", d.w.z. onder de moeslims, "mensen zijn die aangesproken zullen worden (door Allāh), hoewel zij geen profeten zullen zijn" (B. 62:6). Volgens een andere versie van dezelfde hadies krijgen zulke mensen de naam moehaddath (B. 62:6).

Wat hierboven wordt gesteld, wordt ondersteund door een uitspraak van de Heilige Profeet (s.a.w.): Niets is er van profeetschap overgebleven, behalve moebasjsjarāt, d.w.z. goed nieuws. En toen hem gevraagd werd wat er met moebasjsjarāt, of goed nieuws bedoeld werd, zei hij: "Ware visioenen" (B. 91:5). Volgens een andere hadies zou hij gezegd hebben: "Het visioen van de gelovige is één van de zesenveertig delen van het profeetschap" (B. 91:4). Profeetschap zelf is voorbij, maar een van zijn zegeningen is gebleven, en zal altijd voortbestaan onder de volgelingen van de Heilige Profeet (s.a.w.).

41 O jullie die geloven, gedenk Allāh met veel gedenking,

46 En als een uitnodiger tot Allāh met Zijn toestemming, en als een lichtgevende zon.^a

47 En geef de gelovigen het goede nieuws dat zij grootse goedgunstigheid van Allāh zullen ontvangen.

48 En wees niet gehoorzaam aan de ongelovigen en de hypocrieten, en negeer hun ergerlijke woorden,^a en vertrouw op Allāh, en het is voldoende dat Allāh de leiding heeft (over zaken).

50 O Profeet (s.a.w.), Wij hebben jouw echtgenotes aan wie jij hun bruidschatten hebt gegeven, voor jou wettig gemaakt,^a en degenen in het bezit van jouw rechterhand uit het midden van degenen die Allāh jou heeft gegeven als krijgsgevangenen, en de dochters van uw oom aan vaderskant en de dochters van jouw tantes aan vaderskant, en de dochters van jouw oom aan moederskant, en de dochters van jouw tantes aan moederskant die met jou zijn gevlucht; en een gelovige vrouw, wanneer zij zich geeft aan de Profeet (s.a.w.) als de Profeet (s.a.w.) haar wenst te trouwen. (Dit geldt) speciaal voor jou, niet voor de gelovigen^b Wij weten wat Wij hen hebben voorgeschreven wat betreft hun echtgenotes en degenen in het bezit van hun rechterhanden, zodat jou geen blaam treft. En Allāh is immer Vergevensgezind, Barmhartig.

51 Jij mag breken met wie van hen je wil, en jij mag tot je nemen wie je wil. En wanneer jij een van degenen wenst, van wie jij voorlopig gescheiden was, dan treft jou geen blaam. Dit is zeer juist, opdat hun ogen koel blijven en zij niet zullen treuren, en opdat zij allen tevreden zullen zijn met wat jij hen geeft.^a En Allāh weet wat er in jullie harten is. En Allāh is immer Wetend, Verdraagzaam.

52 Het is jou niet toegestaan hierna nog echtgenotes te nemen,^a noch hen in te wisselen voor andere echtgenotes,^b zelfs wanneer hun schoonheid jou behaagt, behalve degenen in het bezit van jouw rechterhand.^c En Allāh is immer Waakzaam over alle dingen.

43a. Deze paragraaf behandelt de huwelijken en echtscheidingen van de Profeet (s.a.w.), en opent passend met een stelling die aangeeft hoe de Profeet (s.a.w.) Allāh tot grootste kracht had gemaakt in de levens van mensen die Allāh nooit gekend hadden. Weer was het door middel van de hervorming die door hem tot stand werd gebracht, dat zijn metgezellen uit de duisternis van onwetendheid werden geleid. Kon het dan zo zijn dat de man die anderen zuiverde zelf onzuiver was? Zou een sensuele man, een slaaf van zijn passies, een natie van idolate en onwetende mensen in een godlievend volk kunnen veranderen? Dit argument wordt in de volgende verzen aan de kaak gesteld en helder naar voren gebracht.

De Profeet (s.a.w.) hier in eerste instantie omschreven als iemand die getuigde voor een verloren mensheid, voor mensen die ieder idee van Godbewustzijn hadden verloren, of zelfs het idee dat er een Allāh is. Meer dan dat, was hij een brenger van goed nieuws aan de mensheid. Hij bracht het nieuws dat Allāh Zich de mensheid nog steeds herinnerde, en dat Hij Zijn Profeet (s.a.w.) had gestuurd om deze gevallen mensheid te verheffen naar geestelijke grootsheid door in gemeenzaamheid met Hem te treden. Op hetzelfde moment was hij echter ook een waarschuwer, en hij vertelde hen dat als zij zouden volharden in hun zondige gewoonten, zij de slechte gevolgen hiervan zouden ondervinden. Zo was hij een Uitnodiger tot Allāh en de Zon van rechtschapenheid.

49a. De reden dat deze verordening wordt gegeven tijdens de bespreking van de huwelijken van de Profeet (s.a.w.), lijkt samen te hangen met het huwelijk van de Heilige Profeet (s.a.w.) met een vrouw met de naam Asmā’, dochter van Noe’mān Kindi. Voor hij bij haar binnenging, vroeg zij om een echtscheiding en de Profeet (s.a.w.) liet haar gaan zoals zij gevraagd had. Er wordt verhaald dat ‘Oemar besliste dat zij niet als een echtgenote van de Profeet (s.a.w.) mocht worden beschouwd.

De huwelijken van de Profeet (s.a.w.) hebben zijn critici voorzien van het belangrijkste aanvalsmiddel tegen hem, en de laaghartige missionaris gaat zover dat hij hem op dat punt een wellusteling noemt, hoewel hij dat woord niet durft toe te passen op de echtgenoot van wel honderd echtgenotes. Daarom geef ik hieronder de volledige datails van de huwelijken van de Profeet (s.a.w.). Zijn leven kan wat betreft zijn huwelijken in vier perioden worden verdeeld. Deze zijn in het kort: (1) Een celibatair leven tot zijn 25^e jaar. (2) Een getrouwd leven met één vrouw van zijn 25^e tot zijn 54^e jaar. (3) Verschillende huwelijken van zijn 54^e tot 60^e jaar. (4) Geen verder huwelijk na zijn 60^e jaar. Over de eerste periode, het leven tot zijn vijfentwintigste als een celibataire jongere in een warm land, zegt een vijandig schrijver als Sir William Muir dat "alle deskundigen het erover eens zijn dat aan de jeugd van Moehammad (s.a.w.) een bescheidenheid van gedrag en een zuiverheid van gewoonten toegeschreven kunnen worden, die zeldzaam waren onder het volk van Makkah". In feite was losbandigheid in het Arabië van die tijd aan de orde van de dag, en het was temidden van een volk dat trots was op losse seksuele relaties dat de Profeet (s.a.w.) een leven leidde van buitengewone zuiverheid.

Dan komt de tweede periode van zijn 25^e tot 54^e jaar. Zijn eerste huwelijk werd voltrokken toen hij 25 jaar oud was. De weduwe Chadidjah die hij huwde, was veertig jaar oud, d.w.z. vijftien jaar ouder dan hij. Met haar, en alleen met haar, deelde hij alle jaren van zijn jeugd en mannelijkheid, tot zij drie jaar voor de Hidjrah stierf. Hij was toen al een oude man van vijftig. Deze omstandigheid is op zich al voldoende om alle muggenzifters die hem een wellusteling noemen van liegen te beschuldigen. Na haar dood trouwde hij, terwijl hij nog steeds in Makkah woonde, met Saudah, een weduwe van gevorderde leeftijd. Hij trouwde ook met ‘Ā’isjah, zijn enige maagdelijke echtgenote, terwijl hij nog in Makkah was, maar dat huwelijk werd pas vijf jaar later geconsummeerd, in het tweede jaar van de Hidjrah.

Dan volgde de vlucht naar Madinah. Aansluitend op de Vlucht moest hij vele gevechten leveren met zijn vijanden, de Qoeraisj, of met de stammen die aan de kant van de Qoeraisj stonden. Het resultaat van deze gevechten was een groot verschil tussen de aantallen vrouwen en mannen. Aangezien zijn favoriete volgelingen sneuvelden op het slagveld in de strijd met zijn vijanden, berustte de zorg voor hun families nu op de Profeet (s.a.w.) en zijn overgebleven metgezellen. In de slag bij Badr sneuvelde Choenais, zoon van Hoedzafāh, en de dochter van de getrouwe ‘Oemar, Hafsah, werd weduwe, ‘Oemar bood haar beurtelings aan, aan ‘Oethmān en aan Aboe Bakr, en uiteindelijk werd zij door de Heilige Profeet (s.a.w.) getrouwd in het derde jaar van de Hidjrah. ‘Abd Allāh, zoon van Djahsj, stierf als martelaar in Oehoed, en zijn weduwe Zainab, dochter van Choezaimah, werd in hetzelfde jaar getrouwd door de Profeet (s.a.w.). In het volgende jaar stierf Aboe Salamah, en zijn weduwe, Oemm Salamah, werd door de Profeet (s.a.w.) tot echtgenote genomen. Deze gebeurtenissen worden in de laatste paragraaf verteld, en leiden naar de echtscheiding van Zaid en Zainab. De Profeet (s.a.w.) trouwde met haar in het vijfde jaar van de Hidjrah onder al eerder genoemde omstandigheden. Oemm Habibah was een van zijn toegewijde volgelingen die naar Abessinië vluchtte met haar echtgenoot, ‘Oebaid Allāh, die daar christen werd. Toen hij stierf vond zijn weduwe troost in het feit dat zij door de Heilige Profeet (s.a.w.) tot echtgenote genomen werd in het zevende jaar van de Hidjrah.

50b. Zoals aan het begin van de vorige voetnoot uiteen wordt gezet, had de Profeet (s.a.w.) speciale toestemming om al zijn echtgenotes te houden, toen het aantal voor andere gelovigen werd teruggebracht tot vier. Dit was het enige privilege dat de Profeet (s.a.w.) werd toegestaan, en hieraan refereren de woorden speciaal voor jou. Wat Allāh voorschreef voor de gelovigen is opgenomen in 4:3, en bij de openbaring van dat vers moest iedere moeslim die meer dan vier echtgenotes had scheiden van het overtallige.

53 O jullie die geloven, treed de huizen van de Profeet (s.a.w.) niet binnen en wacht niet tot de maaltijd is bereid, tenzij jullie toestemming hebben gekregen voor een maaltijd – maar wanneer jullie worden uitgenodigd, treed dan binnen, en wanneer jullie hebben gegeten, vertrek dan – en tracht niet naar gesprekken te luisteren. Waarlijk is dit lastig voor de Profeet (s.a.w.), maar hij verdraagt (dit) van jullie, en Allāh verdraagt niets dan de waarheid. En wanneer jullie hen vragen om dingen, vraag hen dit dan van achter een gordijn.^a Dit is zuiverder voor jullie harten en voor hun harten. En het past jullie niet het de Boodschapper van Allāh lastig te maken, noch nooit zijn echtgenotes te trouwen na hem.^b Dit is waarlijk vreselijk in de ogen van Allāh.

54 Of jullie een ding openlijk doen of in het geheim, dan is Allāh waarlijk immer de Weter van nalle dingen.

55 Hem treft geen blaam wat betreft hun vaderen, noch hun zonen, noch hun broers, noch de zonen van hun broers, noch de zonen van hun zusters, noch hun eigen vrouwen, noch wat hun rechterhanden bezitten – en (jullie, vrouwen) voldoe jullie plicht aan Allāh. Waarlijk is Allāh immer Getuige van elle dingen.

56 Waarlijk zegenen Allāh en Zijn engelen de Profeet (s.a.w.). O jullie die geloven, vraag om zegeningen voor hem en groet hem met een (passende) groet.^a

57 Degenen die Allāh en Zijn Boodschapper lastig vallen,^a heeft Allāh waarlijk vervloekt in deze wereld en in het Hiernamaals, en Hij heeft hen een vernederende straf bereid.

53a. Bekrompen critici ontdekken zelfs in deze prachtige gedragregels nog persoonlijke motieven. Men moet niet vergeten dat iedere gedragsregel die toegepast moet worden met betrekking tot de Heilige Profeet (s.a.w.), eigenlijk een regel is die in alle sociale ralaties toegepast moet worden. De Qoer-ān leert niet alleen hoge moralen, maar ook goede manieren, want hij is voor iedereen bedoeld. In dit vers geeft hij een geringschattend oordeel over de gewoonte om de eigenaar van een huis die zijn vrienden uitnodigt te komen eten tot last te zijn, door te vroeg te komen of door te blijven na het diner en te zwelgen in ijdel gepraat. Er werd van de moeslims verlangd dat zij deze regel naleefden ten opzichte van elkaar, als ook ten opzichte van de Heilige Profeet (s.a.w.) Zo ook, is de regel met betrekking tot vreemden die tegen vrouwen spreken van achter een gordijn, gelijk voor allen. Het is niet de bedoeling dat zij slechts wordt nageleefd in verband met de echtgenotes van de Profeet (s.a.w.). Geen enkele vreemde is vrij om het huis van een andere moeslim binnen te gaan en de pricacy te verstoren van degenen die er wonen.

56a. De Goddelijke zegeningen die over de Heilige Profeet (s.a.w.) moeten worden afgeroepen, worden hier genoemd in verband met de valse beschuldigingen tegen hem wat betreft de relaties binnen zijn huwelijken. De inplicatie is, dat al dergelijke aantijgingen tot nul gereduceerd zouden worden door de zegeningen die Allāh over hem uit zou storten. Dit toont dan aan dat hij zuiver is en in gemeenzaamheid treedt met de oorspronkelijke Bron van zuiverheid.

57a. Het woord joe’dhoen dat hier wordt gebruikt, komt van de stam adzā, die voorkomt in v. 48 van dit hoofdstuk en in 3:186. Het verwijst naar de ergerlijke woorden van de ongelovigen en de hypocrieten, die valse beschuldigingen uitten aan het adres van de Huilige Profeet (s.a.w.). De betekenis van het woord wordt in het volgende vers duidelijk gemaakt, waar hetzelfde woord gebruikt wordt voor de gelovigen. In de slotwoorden van het vers worden de woorden uitgelegd als een valse beschuldiging tegen hen.

59 O Profeet (s.a.w.), vertel jouw echtgenotes en jouw dochters en de vrouwen van de gelovigen dat zij hun overkleren over zich heen draperen. Dit is fatsoenlijker, opdat zij herkend zullen worden en niet lastig gevallen. En Allāh is immer Vergevensgezind, Barmhartig.^a

60 Als de hypocrieten en degenen in de harten van wie een ziekte schuilt en de onruststokers in Madinah zich er niet bij neerleggen, dan zullen Wij jou zeker aansporen tegen hen, en dan zullen zij daar slechts voor korte tijd jouw buren zijn –

62 Dat was de hadelwijze van Allāh ten aanzien van degenen die zijn voorgegaan; en jij zult geen verandering vinden in de handelwijze van Allāh.

63 Mensen vragen jou over het Uur. Zeg: Kennis hierover is slechts bij Allāh. En wat zal jou doen inzien dat het Uur wellicht nabij is?^a

64 Waarlijk heeft Allāh de ongelovigen vervloekt en voor hen een brandend Vuur bereid,

66 Op de dag dat hun leiders terug het Vuur in worden gestuurd, zeggen zij: O hadden wij maar gehoorzaamd aan Allāh en gehoorzaamd aan de Boodschapper!

67 En zij zeggen: Onze Heer, wij gehoorzaamden slechts onze leiders en onze vooraanstaanden, dus zij deden ons afdwalen van het pad.

68 Onze Heer, geef hen een dubbele straf en vervloek hen met een machtige vloek.

61a. Dit vers en het vers dat volgt, verwijzen zowel naar de hypocrieten als naar bepaalde joden die kwalijke roddels verspreiden over de moeslims. Voor de Profeet (s.a.w.) stierf, werd Madinah van deze kwaadwillende elementen verlost.

69 O jullie die geloven, wees niet als degenen die Mozes belasterden, maar Allāh zuiverde hem van wat zij zeiden. En bij Allāh was hij achting waardig.^a

70 O jullie die geloven, voldoe jullie plicht aan Allāh, en spreek eerlijke woorden:

71 Hij zal jullie daden voor jullie goed laten verlopen, en jullie jullie zonden vergeven. En wie gehoorzaam is aan Allāh en aan Zijn Boodschapper, heeft zeker groot succes.

73 Zodat Allāh de hypocriete mannen en de hypocriete vrouwen, en de polytheïstische mannen en de polytheïstische vrouwen mag straffen, en Allāh zal Zich (barmhartig) tot de gelovige mannen en de gelovige vrouwen wenden. En Allāh is immer Vergevensgezind, Barmhartig.

72a. Hamala-l-amānata (lett., hij droeg het hem toevertrouwde) betekent hij was ontrouw aan het hem toevertrouwde (LL). T legt jahmilna-hā uit als zij waren er ontrouw aan, en hamala-ha-l-insānoe als de mens was er ontrouw aan. Het niet aanvaarden van het hem toevertrouwde duidt erop dat zij het teruggaven, en van iedereen die niet trouw is aan wat hem toevertrouwd is, kan worden gezegd dat hij het heeft aanvaard (Y). De betekenis is dat de natuur trouw is aan de wetten die haar evolutie tot stand brengen, maar dat de mens niet trouw is aan de wetten waar zijn werkelijke geluk van afhangt.